ΤΟ ΤΡΑΙΝΟ ΤΟΥ ΧΩΡΙΣΜΟΥ

Το τραίνο στο σταθμό περιμένει
να πάει τους ταξιδιώτες σε ξένα μέρη.
Κόσμος πολύ είναι μαζεμένος στο σταθμό
που έχει στην καρδιά του ένα μεγάλο καημό.

Ήρθε να χαιρετήσει τα πρόσωπά του αγαπημένα
που φεύγουν με βαριά καρδιά για τα ξένα
και είναι στα παράθυρα κρεμασμένα,
χαιρετώντας με τα μαντήλια συγκινημένα.

Το τραίνο παρατεταμένα σφυρίζει
κι όλων τις καρδιές βαθιά αγγίζει.
Αυτό δεν είναι ένα ταξίδι απ’ τα συνηθισμένα,
διότι αυτό το τραίνο κουβαλάει όνειρα χαμένα.

Όνειρα που σ’ αυτά μια γενιά είχε πιστέψει
και τώρα βλέπει ότι έχουν πια στερέψει.
Μέσα σ’ αυτό το τραίνο τώρα νέοι είναι έτοιμοι να φύγουν,
κι από τη μιζέρια που δέρνει αυτό το τόπο να ξεφύγουν.

Μέσα σ’ αυτούς κι η αγάπη μου στην ξενιτιά πηγαίνει
γιατί τη λιτότητα άλλο πια δε μπορεί να υπομένει.
Με μάτια δακρυσμένα αποφάσισε άλλο τόπο να διαλέξει
κι απ’ την απονιά αυτού τόπου για πάντα να ξεμπλέξει.

Και τώρα στην αποβάθρα είναι στην αγκαλιά μου χωμένη
δέχεται τα χάδια μου και στα δάκρυα είναι πλημυρισμένη.
Η καρδιά της από συγκίνηση κτυπάει
καθώς για τελευταία φορά με χαιρετάει.

Το τραίνο πάλι σφυρίζει με τα παλληκάρια φορτωμένο
κι αυτό απ’ την κατάντια αυτού του τόπου δακρυσμένο.
Περιμένει σε λίγο το ταξίδι του να ξεκινήσει
κι αυτό το βασανισμένο τόπο πίσω ν’ αφήσει.

Σφυρίζοντας με αυτό τον τρόπο τον πόνο του λέει,
μαζί κι αυτό με τους ανθρώπους στο σταθμό κλαίει.
Κλαίει για τους νέους που φεύγουν απ’ την πατρίδα
για τα χαμένα τους όνειρα, για τη χαμένη τους ελπίδα.

Με μάτια δακρυσμένα η αγάπη μου φεύγει βιαστικά
και μπαίνει στο τραίνο που θα την πάρει στην ξενιτιά.
Πλησιάζει στο παράθυρο και με το μαντήλι της με χαιρετάει,
το τραίνο σφυρίζει για τελευταία φορά και ξεκινάει.

Τα παλληκάρια τα μαντήλια τους ανεμίζουν
κι όλες οι καρδιές από δάκρυα γεμίζουν.
Ακόμη και το τραίνο βογκάει
καθώς από το σταθμό ξεκινάει.

Στο σταθμό οι άνθρωποι με μάτια δακρυσμένα
χαιρετούν τα παλληκάρια που φεύγουν για τα ξένα.
Το τραίνο μεταφέρει τα παλληκάρια μακριά απ’ την πατρίδα,
σε μακρινούς τόπους για να βρουν τη χαμένη τους ελπίδα.

Το τραίνο σφυρίζει καθώς τα παλληκάρια μεταφέρει
μακριά απ’ την αγαπημένη πατρίδα σε ξένα μέρη
και αφήνει πίσω τους ανθρώπους στον σταθμό
να κουνούν τα μαντήλια μ’ ένα αγιάτρευτο καημό.

Το τραίνο ξεμακραίνει κι αφήνει πίσω του κι έμενα
παίρνοντας την αγάπη μου μαζί του μακριά στα ξένα.
Κι εγώ θα περιμένω μέχρι την ημέρα που πίσω θα γυρίσει
να πέσει στην αγκαλιά μου και στα χείλη να με φιλήσει.