ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

Η αγάπη μακριά απ’ την πόλη ζούσε
κι εκεί κάθε μέρα τον καιρό της περνούσε.
Μια μέρα αποφάσισε στην πολιτεία να σεργιανίσει
και τον κόσμο να δει πως περνά και να τον ρωτήσει.

Ήθελε να δει πόσο ήταν γνωστή
και στη πόλη αν ήταν ξακουστή,
γιατί νόμιζε πως ήταν η φημισμένη
και σε όλο τον κόσμο δοξασμένη.

Έφτασε στην πόλη και τους ανθρώπους παρατηρούσε
και μπροστά από κάποια μαγαζιά περνούσε,
Μερικοί ήταν απ’ την δουλειά τους αγχωμένοι,
άλλοι ήταν κουρασμένοι και εκνευρισμένοι.

Προσπαθούσε στους περαστικούς να παρατηρήσει
τι στην καρδιά τους έχει φωλιάσει και κυριαρχήσει.
Αλλά ήταν πολύ νωρίς τη συμπεριφορά τους να καταλάβει
και απ’ τα αισθήματά τους ένα μήνυμα να βγάλει.

Έτσι αποφάσισε ένα βράδυ τους ανθρώπους να επισκεφθεί,
κι από κοντά τους τις χαρές τους και τις πίκρες να γευτεί
για να μπορέσει να καταλάβει τα συναισθήματά τους
και να δει πως αντιδρά η ψυχή και η καρδιά τους.

Λοιπόν ένα βράδυ σ’ ένα νυκτερινό κέντρο πάει
να δει πως ο κόσμος διασκεδάζει και γλεντάει.
Στο μαγαζί που πήγε πολύ κόσμος ήταν μαζεμένος για να διασκεδάσει
και προσπαθούσε απ’ την καθημερινότητα της ζωής ν’ αποδράσει.

Πιάνει ένα τραπεζάκι και κάθεται το πρόγραμμα ν’ απολαύσει
το περιβάλλον να γνωρίσει και λιγάκι να διασκεδάσει.
Καθώς κάθισε, άρχιζε τριγύρω να κοιτάζει
και τον κόσμο και το περιβάλλον να εξετάζει.

Η μουσική έπαιζε δυνατά και δεν μπορούσε κανείς τον άλλο ν’ ακούσει,
όλοι έπιναν, άλλος για διασκέδαση, άλλος κάποιον πόνο του να σβήσει.
Οι άνθρωποι φαινόταν μεταξύ τους απομακρυσμένοι,
απ’ το ποτό ζαλισμένοι κι απ’ τη δυνατή μουσική γοητευμένοι.

Ξαφνικά μια φωνή ακούγεται δυνατά να φωνάζει
ότι μέσα στο νυκτερινό κέντρο η αγάπη συχνάζει.
Κάποιος σηκώνεται απ’ το δικό του τραπέζι
και την αγάπη δείχνει που κάθεται σ’ ένα τραπέζι.

Τότε όλοι με έκπληξη την αγάπη κοιτούν,
μερικοί συζητούν κι άλλοι χειροκροτούν.
Αμέσως κάποιοι σηκώνονται και την προσεγγίζουν.
και τραγουδούν μπροστά της αφού πρώτα γονατίζουν.

«Αγάπη, αχ αγάπη, να ήξερες πόσες φορές εσένα ζητούμε
και σαν τρελοί σε κυνηγάμε και σε ποθούμε.
Αλλά πολλές φορές να σ’ απολαύσουμε δεν μπορούμε
και τις χαρές και τα πάθη σου να γευτούμε.

Αχ αγάπη, πόσες φορές προσπαθούμε να βρούμε την ευτυχία
αλλά δυστυχώς κατορθώνουμε να βρούμε μόνο τη δυστυχία.
Πόσες φορές φανταζόμαστε τη θαλπωρή σου να γευτούμε,
πάθος και γαλήνη να βρούμε και ν’ αναγεννηθούμε.

Αλλά στα δίκτυα της μοναξιάς καταλήγουμε να παγιδευτούμε
και στη ζωή κάθε μέρα ν’ αγωνιάμε και ν’ αγκομαχούμε.
Τον έρωτα ψάχνουμε απεγνωσμένα να βρούμε
και κάθε μέρα την χαρά ψάχνουμε κι αναζητούμε.

Όμως αντί για αυτά πόνο και δάκρυ συναντάμε
και φοβισμένοι την απομόνωση αναζητάμε.
Τότε η μοναξιά στην καρδιά μας φωλιάζει
και κάνει την καρδιά μας από πίκρα να στάζει.

Κι εμείς τότε παίρνουμε σβάρνα τα μπαράκια
και προσπαθούμε με μερικά άλλα φιλαράκια
να χαμογελάσουμε και για λίγο να μπορέσουμε να ξεχαστούμε,
να δραπετεύσουμε απ’ τη μοναξιά και να θεραπευτούμε.

Αλλά δυστυχώς να το καταφέρουμε αυτό δεν μπορούμε
και καταλήγουμε στα δίκτυα της μοναξιάς να μπλεχτούμε.
Τότε έχοντας στο χέρι το ποτήρι και το τσιγάρο,
προσπαθούμε να δούμε της αγάπης τον φάρο.

Αλλά αυτός ο φάρος δυστυχώς δεν φαίνεται πουθενά
και εμείς απελπισμένα προσπαθούμε ξανά και ξανά
με την ελπίδα να βρούμε την χαρά και την ευτυχία
αλλά δυστυχώς πάλι αντικρίζουμε τη δυστυχία.

Κάθε μέρα νιώθουμε όλο και πιο απογοητευμένοι
κι ότι είμαστε για πάντα καταδικασμένοι,
τη θαλπωρή της αγάπης ποτέ να μη βρούμε
και στα δίκτυα της μοναξιάς για πάντα να τυλιχθούμε.

Η μοναξιά είναι σκληρή και μας φοβίζει
διότι την καρδιά μας κάθε τόσο εγκλωβίζει,
αιχμάλωτοι νιώθουμε ότι κάθε μέρα ζούμε
κι απ’ την παρουσία της θέλουμε ν’ απαλλαχτούμε.

Αλλά αυτή, την καρδιά μας αιχμαλωτίζει
και την ζωή μας κάθε τόσο βασανίζει.
Ο φόβος μέσα στην καρδιά μας έχει μπει
και δυστυχώς είναι πολύ δύσκολο να βγει.

Απ’ αυτό τον φόβο πες μας πως θα ελευθερωθούμε
κι απ’ τη μοναξιά να γλυτώσουμε και να λυτρωθούμε.
Αχ αγάπη, με δάκρυα στα μάτια σε παρακαλούμε,
φώτισε την ψυχή μας απ’ την μοναξιά να λυτρωθούμε.

Αχ αγάπη, εσένα θέλουμε και ζητούμε
κι όχι τη μοναξιά που συναντούμε,
που τη ζωή μας έχει σκλαβώσει
και την καρδιά μας έχει πληγώσει.

Για αυτό βοήθησε μας τη μοναξιά να νικήσουμε,
τις χαρές σου και τις χάρες ν’ αποκτήσουμε,
στα χείλη μας το χαμόγελο ν’ ανθίσει
και στη ζωή μας την ευτυχία να χαρίσει.»

Η αγάπη δάκρυσε, άλλο δεν μπορούσε να καθίσει,
βγήκε έξω αμέσως να κλάψει και να ηρεμήσει.
Τα λόγια των θαμώνων το μυαλό της είχαν αναστατώσει
και την καρδιά της σαν δίκοπο μαχαίρι είχαν ματώσει.

Νόμιζε ότι οι άνθρωποι χαίρονταν την αγάπη κι ήταν ευτυχισμένοι
και δεν φανταζόταν ποτέ ότι στην μοναξιά θα ήταν εγκλωβισμένοι.
Τώρα όμως η πραγματικότητα τη δίδαξε από πρώτο χέρι
τον πόνο που έχει η ανθρώπινη ψυχή και πόσο υποφέρει.