ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ.

Στο δρόμο βαδίζω αργά και σκεφτικός,
Γιατί έχω ήδη υπάρξει ως βιαστικός
Και σήμερα είμαι ευτυχισμένος,
Ενώ χτες ήμουν απογοητευμένος.

Αφήνω το χαμόγελο στα χείλη μου ν’ ανθίσει,
Την καρδούλα μου και την ψυχή μου να φωτίσει,
Επειδή χτες πάρα πολύ είχα κλάψει
Κ’ η καρδιά μου από πόνο είχε σπαράξει.

Ξυπνώ στην ανατολή του ηλίου τα πρωινά
Και απολαμβάνω τη δύση του τα δειλινά.
Μυρίζω τα λουλούδια που μοσχοβολούν
Και στον αέρα τη μοσκοβολιά τους σκορπούν.

Χρειάζομαι αγάπη για να μπορέσω να ανασάνω,
Στη ζωή να προχωρήσω και την καρδιά μου να ζεστάνω.
Για να νιώσω της χαράς τον παλμό,
Πρέπει να καταλάβω τον καημό.

Χρειάζομαι γαλήνη να μπορέσω να ησυχάσω,
Να έχω κέφι για τη ζωή και να χαμογελάσω.
Όπως το λουλούδι χρειάζεται πότισμα για ν’ ανθίσει
Και η γη το λίπασμα και τη βροχή να ευδοκιμήσει,

Έτσι και εγώ χρειάζομαι το δάκρυ το πικρό,
Την καυτή ανάσα και το χαμόγελο το ζεστό.
Τη ματιά την συμπονετική
Και την ενθάρρυνση στην ψυχή.

Νομίζω ότι για να προχωρήσεις στη ζωή,
Πρέπει να την αντιμετωπίσεις με πυγμή.
Την πορεία σου να κατανοήσεις,
Και τα προβλήματα να λύσεις.

Όπως ένας γέρος βοσκός που το κοπάδι του οδηγεί
Και προσπαθεί με κάθε τρόπο την σωστή λύση να βρει,
Έτσι και εγώ πρέπει μπροστά να προχωρήσω
Και την καθημερινότητα ν’ αντιμετωπίσω.

Ο καθένας από μας μπορεί ν’ αγαπήσει
Και το μέλλον με σταθερό βλέμμα ν’ ατενίσει.
Να κοιτάξει τ’ αστέρια και το φεγγάρι γοητευμένος,
Να προχωρήσει μπροστά και να γίνει ευτυχισμένος.

Ξυπνώ στην ανατολή του ηλίου τα πρωινά
Και απολαμβάνω τη δύση του τα δειλινά.
Μυρίζω τα λουλούδια που μοσχοβολούν
Και στον αέρα τη μοσκοβολιά τους σκορπούν.

Χρειάζομαι αγάπη για να μπορέσω να ανασάνω,
Στη ζωή να προχωρήσω και την καρδιά μου να ζεστάνω.
Για να νιώσω της χαράς τον παλμό,
Πρέπει να καταλάβω τον καημό.

Χρειάζομαι γαλήνη να μπορέσω να ησυχάσω,
Να έχω κέφι για τη ζωή και να χαμογελάσω.
Όπως το λουλούδι χρειάζεται πότισμα για ν’ ανθίσει
Και η γη το λίπασμα και τη βροχή να ευδοκιμήσει,

Έτσι και εγώ χρειάζομαι το δάκρυ το πικρό,
Την καυτή ανάσα και το χαμόγελο το ζεστό.
Τη ματιά την συμπονετική
Και την ενθάρρυνση στην ψυχή.
.
Όλοι οι άνθρωποι μερικές φορές αγαπούν
Και άλλες φορές κλαίνε και δυσανασχετούν.
Κάποιος μπορεί κάποια μέρα να βρίσκεται μαζί μας
Και κάποια άλλη να φύγει από τη ζωή μας.

Ο καθένας θέλει ένα γαρίφαλο να μυρίσει,
Αλλά πρέπει να τ’ αφήσει πρώτα να μοσχοβολήσει.
Η ιστορία του καθενός είναι διαφορετική.
Και η ευτυχία του μπορεί να είναι μοναδική.

Στο δρόμο βαδίζω αργά και σκεφτικός,
Γιατί έχω ήδη υπάρξει ως βιαστικός
Και σήμερα είμαι ευτυχισμένος,
Ενώ χτες ήμουν απογοητευμένος.

Αφήνω το χαμόγελο στα χείλη μου ν’ ανθίσει,
Την καρδούλα μου και την ψυχή μου να φωτίσει,
Επειδή χτες πάρα πολύ είχα κλάψει
Κ’ η καρδιά μου από πόνο είχε σπαράξει.

Ξυπνώ στην ανατολή του ηλίου τα πρωινά
Και απολαμβάνω τη δύση του τα δειλινά.
Μυρίζω τα λουλούδια που μοσχοβολούν
Και στον αέρα τη μοσκοβολιά τους σκορπούν.

Χρειάζομαι αγάπη για να μπορέσω να ανασάνω,
Στη ζωή να προχωρήσω και την καρδιά μου να ζεστάνω.
Για να νιώσω της χαράς τον παλμό,
Πρέπει να καταλάβω τον καημό.

Χρειάζομαι γαλήνη να μπορέσω να ησυχάσω,
Να έχω κέφι για τη ζωή και να χαμογελάσω.
Όπως το λουλούδι χρειάζεται πότισμα για ν’ ανθίσει
Και η γη το λίπασμα και τη βροχή να ευδοκιμήσει,

Έτσι και εγώ χρειάζομαι το δάκρυ το πικρό,
Την καυτή ανάσα και το χαμόγελο το ζεστό.
Τη ματιά την συμπονετική
Και την ενθάρρυνση στην ψυχή.