ΑΔΕΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ ΓΙΑ ΜΕΝΑ

Από τότε που έφυγες μου ράγισε η καρδιά
Και μ’ έχει πνίξει τελείως η μοναξιά.
Η πόρτα της ψυχής μου έχει κλειδώσει
Και η ψυχή μου δεν μπορεί ν’ αναρρώσει.

Προσπαθούσα να ξεφύγω, αλλά δεν μπορούσα,
Στην άβυσσο της θλίψης κατρακυλούσα.
Το ξέρω δεν θα έχω πλέον ηρεμία,
Στην καρδιά μου υπάρχει μόνο τρικυμία.

Το χαμόγελό στα χείλη μου πια δεν έχει ανθίσει
Και η ψυχή μου από τον πόνο έχει μαυρίσει.
Η μορφή σου είναι αξέχαστη και μου έχει λείψει
Και στα μάτια μου ζωγραφισμένη είναι η θλίψη.

Τι να κάνω για να σε ξεχάσω;
Δίχως το μυαλό μου να χάσω;
Τι να κάνω για να μην υποφέρω;
Και στη ζωή μου πίσω να σε φέρω;

Χωρίς εσένα είναι άδεια η ζωή μου,
Και βαριά, βαριά η αναπνοή μου.
Η μέρα για μένα είναι συννεφιασμένη
Και μ’ ατελείωτα δάκρυα ποτισμένη.

Είναι μεγάλος ο καημός
και βαθύς αναστεναγμός.
Μέσα στα στήθια βαθειά είμαι πληγωμένος
Κι’ ο ζεστός αέρας μου φαίνεται παγωμένος.

Ζω κάθε μέρα χωρίς ελπίδα,
Μια αιώνια καταιγίδα.
Κάθε νύχτα, είναι μια ατελείωτη νύχτα χωρίς φεγγάρι
Κι’ ο πόνος την ψυχή μου έχει ρουφήξει σαν σφουγγάρι.

Τις νύχτες δεν μπορώ να κοιμηθώ,
Χωρίς εσένα να ονειρευτώ.
Έχω ένα κενό τόσο μεγάλο,
που δεν υπάρχει στον κόσμο άλλο.

Την εγκατάλειψη, δεν μπορώ να υποφέρω
για αυτό θέλω πίσω να σε φέρω.
Το χαμόγελό στα χείλη μου πια δεν έχει ανθίσει
και η ψυχή μου από τον πόνο έχει μαυρίσει.

Η μορφή σου είναι αξέχαστη και μου έχει λείψει
Και στα μάτια μου ζωγραφισμένη είναι η θλίψη

Τι να κάνω για να σε ξεχάσω;
Δίχως το μυαλό μου να χάσω;
Τι να κάνω για να μην υποφέρω;
Και στη ζωή μου πίσω να σε φέρω;

Χωρίς εσένα είναι άδεια η ζωή μου,
Και βαριά, βαριά η αναπνοή μου.
Η μέρα για μένα είναι συννεφιασμένη
Και μ’ ατελείωτα δάκρυα ποτισμένη.

Είναι μεγάλος ο καημός
και βαθύς αναστεναγμός.
Μέσα στα στήθια βαθειά είμαι πληγωμένος
κι’ ο ζεστός αέρας μου φαίνεται παγωμένος.

Ζω κάθε μέρα χωρίς ελπίδα,
Μια αιώνια καταιγίδα.
Κάθε νύχτα, είναι μια ατελείωτη νύχτα χωρίς φεγγάρι
Κι’ ο πόνος την ψυχή μου έχει ρουφήξει σαν σφουγγάρι.

Τις νύχτες δεν μπορώ να κοιμηθώ,
Χωρίς εσένα να ονειρευτώ. Έχω ένα κενό τόσο μεγάλο,
που δεν υπάρχει στον κόσμο άλλο.

Την εγκατάλειψη, δεν μπορώ να υποφέρω,
για αυτό θέλω πίσω να σε φέρω.
Το χαμόγελό στα χείλη μου πια δεν έχει ανθίσει
και η ψυχή μου από τον πόνο έχει μαυρίσει.

Χωρίς εσένα είναι άδεια η ζωή μου
Και βαριά, βαριά η αναπνοή μου.
Η μέρα για μένα είναι συννεφιασμένη
Και μ’ ατελείωτα δάκρυα ποτισμένη.

Είναι μεγάλος ο καημός
και βαθύς αναστεναγμός.
Μέσα στα στήθια βαθειά είμαι πληγωμένος
Κι’ ο ζεστός αέρας μου φαίνεται παγωμένος.

Ζω κάθε μέρα χωρίς ελπίδα,
Μια αιώνια καταιγίδα.
Κάθε νύχτα, είναι μια ατελείωτη νύχτα χωρίς φεγγάρι
Κι’ ο πόνος την ψυχή μου έχει ρουφήξει σαν σφουγγάρι.

Τις νύχτες δεν μπορώ να κοιμηθώ,
Χωρίς εσένα να ονειρευτώ.
Έχω ένα κενό τόσο μεγάλο,
που δεν υπάρχει στον κόσμο άλλο.

Την εγκατάλειψη, δεν μπορώ να υποφέρω,
Για αυτό θέλω πίσω να σε φέρω.
Το χαμόγελό στα χείλη μου πια δεν έχει ανθίσει
και η ψυχή μου από τον πόνο έχει μαυρίσει.

Η μορφή σου είναι αξέχαστη και μου έχει λείψει
Και στα μάτια μου ζωγραφισμένη είναι η θλίψη.

Χωρίς εσένα είναι άδεια η ζωή μου
Και βαριά, βαριά η αναπνοή μου.
Η μέρα για μένα είναι συννεφιασμένη
Και μ’ ατελείωτα δάκρυα ποτισμένη.

Είναι μεγάλος ο καημός
και βαθύς αναστεναγμός.
Μέσα στα στήθια βαθειά είμαι πληγωμένος
Kι’ ο ζεστός αέρας μου φαίνεται παγωμένος.

Ζω κάθε μέρα χωρίς ελπίδα,
Μια αιώνια καταιγίδα.
Κάθε νύχτα, είναι μια ατελείωτη νύχτα χωρίς φεγγάρι
Κι’ ο πόνος την ψυχή μου έχει ρουφήξει σαν σφουγγάρι.

Τις νύχτες δεν μπορώ να κοιμηθώ,
Χωρίς εσένα να ονειρευτώ.
Έχω ένα κενό τόσο μεγάλο
που δεν υπάρχει στον κόσμο άλλο.

Την εγκατάλειψη, δεν μπορώ να υποφέρω,
Για αυτό θέλω πίσω να σε φέρω.
Το χαμόγελό στα χείλη μου πια δεν έχει ανθίσει
και η ψυχή μου από τον πόνο έχει μαυρίσει.

Η μορφή σου είναι αξέχαστη και μου έχει λείψει
Και στα μάτια μου ζωγραφισμένη είναι η θλίψη.